Hepsi. Herşey. Herkes.

Suskunluklarım var benim. İnanarak var olan suskunluklarım, savrularak var olan suskunluklarım. Keşkelerle dolu savruluşlarım, belkilerle rüzgara kapılışlarım. Varmış gibi olanlar, yokmuş gibi yaşayanlar. Hepsi bir arada hepsi aynı yerde.

Kandırılmışlıklarım var benim. Kendimi yontmuşluğum, güvenerek aldanmışlığım. Asla diyerek büyük konuşmuşluğum, olmaz diyerek yanılmışlığım. Gülerek var edenler, ağlatarak yok edenler. Hepsi birlikte hepsi kol kola.

İsteyişlerim var benim. Kanarcasına istediklerim, hayalcesine yaşadıklarım. Bazen taparcasına hissettiklerim. Dokunmak isteyerek uzanamamışlığım, uzandığımda tutunamamışlığım. İyi niyeti hak etmeyenler, kötü niyeti heba edenler. Hepsi yan yana hepsi can cana.

Bu yüzdendir belki gitmek isteyişlerim. Saatlerce yürümek, soyutlanmak isteyişlerim. Uzaklaştığımı bilmek kafi. İstemem başka bir şey. Varış noktası da bilinmesin. Sonun değeri de önemsenmesin. Yolun ucu cehenneme dayansa bile düşünülmesin. Hiçbir cehennem kendi cehennemimden kavurucu olamaz. Ateşi kabul etmiş gibi tenim, sonbaharı özlerken.

Özlenir sonbahar. Tatlı bir esinti, sıcağın sonu… Öyle bir sonluk ki gelişini tekrardan beklemek zorunda kalıyorsun. Adında hüzün var bu baharın. Hüznü severiz biz. Hüzün dolu bakışları, hüzünlü sesleri, hüzünlü yazıları…

Hüzün yaşanmışlık kokar biraz. Yaşanmışlıklar hüznü getirir gözlerde iyi ya da kötü. Değer ölçer hüzün. Yaşanmışlık değerini. Gözlerdeki hüzün en neşeli tebessümde bile yok olamaz. Orada kalır ve deriz ağır bir yaşanmışlık.

Yaşanmışlıklar sonu gelmeyen bir şarkı gibi. Her gün yeni bir satır her gün yeni bir melodi. Yeni bir ahenk yeni bir uyum. Yeni umutlarla gelen yeni heyecanlar.

Neşeyle dolu bir yaşam sevinci. Kırlarda açan rengarenk çiçekler. Bembeyazlığı ile devam etme gücü veren papatyalar. Sakinliği, dinginliği hissettiren çimen kokuları. Yeni anlamlar, üzerimize yağarak bizi hapşırtan polenler.

Bilemiyorum aslında. Devamı sonraya der gibi. Devamı yokmuş gibi. Değer kayıpları gibi. Sahi değer neye verilirdi? Karanlıkta parlayan ateş böceğine mi yoksa cıvıldayan kuşlara mı?

Bilemiyorum. Galiba sadece yürümek istiyorum. Yürümeyi istemek istiyorum. Belki bir patika yola, belki yıldızlara, belki sonsuzluğa, belki hiçliğe. Bir nedene gerek yok, bir rotaya gerek yok. Çünkü kendimi yansıtacağım, kendimi haykıracağım belirli bir yer yok.

Nefesin bile bir adım ötesi yok. Yaşamış bilen yok, söylemiş duyan yok. Durmuş, devamı yok. Noktayı koymuş, sonu yazmış, bir açıklama yok. Hiçbir şey yok. Var olan sadece gökyüzü.

Durmuşluğum var benimse. Umutlarla durmuşluğum, derin bir yok oluşla kaybolmuşluğum. Değerleriyle var olanlar, onurlarıyla yok olanlar. Yanlış peşinde koşarak yitip gidenler. Sürünerek yükselenler, pes edip unutulanlar. Hepsi, herkes iç içe. Hepsi bütün. Hepsi aslında aynı… Sadece yüklenen anlamlar farklı.