Yağmurda bir saniye...

Şehirde yağmurlu bir akşam vardı. Yağmurla, geceden önce daha çok karanlığa boğuluyordu akşam. Sanki hiç karanlık değilmiş gibi. Sessiz değil, usulca hiç değil. Şimşeklerle varlığını belli ediyor, gök gürültüleriyle bağıra çağıra karışıyordu hayata.

Birkaç dakikalığına bu yağmurun içindeydim. İri damlalarıyla öyle bir sokuldu ki tenime önce ürperdim. Bir saniye aydınlandı önüm şimşeklerle. Geleceğimden bir kesit olmasını istedim. Bak aydınlık önünde dercesine ama sonra yine karanlığa boğuldum. İri damlalar daha da sokuldu tenime, üşüdüm bu sefer.

Gök gürültüsü doldurdu kulaklarımı sonra, irkildim. Yağmurun sesini bastırdı. Oysa ben düşünürdüm hep yağmur damlalarında umut olduğunu. Bu umudun özgürlükle harmanlandığını… Çok iriydi ama bu damlalar vuruşu canımı yaktı. Ben de koştum.

Koştukça ıslandım. İlerlemeye çalıştım. Çok az önümdeydi ulaşmak istediğim yer. Bir, belki iki adım. Hedefim oradaydı. Durdum. Bir saniyeliğine durdum ve yukarı baktım. Yüzümü yalayan yağmurun rüzgarını, yüzümü yıkayan yağmurun kendisini… Hissettim. Doyasıya. Hiçbir şey yoktu o an. Huzuru buldum.

Çok şey oldu o bir saniyede. Güneş’i unuttum. Güneş’ten korktum. Sadece yaşadım o an. Güneş’siz yaşadım. Aydınlık olmadan geceye kandım. Yağmura kapıldım. Yağmurun eşsizliğini tattım. Ürperdim, üşüdüm ama yaşadım.

Anlatacaklarım bitmiş gibiydi. Susmaya karar verdim. Oysa bitmezdi benim hikayelerim ama bittiğini hissettim. Huzuru bulsam da tükenen ruhuma acıdım. Oysa tükenmezdim ben. Tükenmezlerdendim. Kalakaldım.

Şarkıları duymaz oldum, iri yağmur damlaları beni döverken. Silindi kulaklarımın pası. Doğaya kapıldım. Gerçeklik içine aldı beni. Sokuldum. İşte bu usulcaydı. Usulca beni aldı. Tek bir saniye… Yalnız bir saniye… Ben gerçek hissettim.

Zamana saplanan ruhum uzaklaştı benden. Gezdi, dolaştı, yaşadı. Hayallerine kavuştu. Aynı anda tenime karışan onlarca yağmur damlası sebep oldu buna. Açığa çıkardı isteklerimi, beni bana yeniden hissettirdi. Tek bir saniye… Yalnız bir saniye… Ben bir kuş oldum.

Mavi kanatlı bir kuş oldum hem de. Süzüldüm gökyüzünde. Her bir anın tadını çıkardım. Yıldızlara değdi kanatlarım. Ay ile buluştum. Umudum özgürlüğüm oldu. Kendime kavuştum. Tek bir saniye… Yalnız bir saniye…

O sonsuzluğa açılan bir saniye bittiğinde, yaralandım. Doğru gerçekliğimden, sahte gerçekliğime düştüm. O sırada yaralandı kanadım. Yine yandı canım ama umursamadım. Umursasam daha çok yanacaktı canım. Daha çok kanayacaktım.

İndirdim bakışlarımı önüme. Koştum hedefime. Yağmurdan saklandım. Saklanmak çare değildi. Bir kuytum olmalıydı aslında. Sadece sığınağım yetmiyordu. Yazmak yetmiyordu. Göğsüne sokulacağım bir kuytu. Orada soluklanacağım, nefes alacağım bir kuytu. Yoktu. Hiç yoktu.

İçime işledi iri damlalar. Dayanamadım. Duymak istemedim yağmurun şarkısını… Hissetmek istemedim yağmurun serin rüzgarını… Girmesin gözüme istedim geceyi gündüz yapan şimşekler…

Kaçtım içeri. Doğru gerçekliğim arkamdan iç geçirdi. Ben ise kanat açtığım gökyüzünü düşündüm sadece. Gökyüzündeymişçesine süzüldüğüm yer aslında dev bir kafesmiş. O an fark ettim.