Kim bilir?

Unutulmaya yüz tutulmuş masallar, ümidi olmayan yaşantılar ve sonlarımız… Kimiz biz? Neyiz? Ne istiyoruz? Cevapsızlığın tak ettiği sorular dönüyor, dönüyor. Issız bir koridor, sıkı sıkıya kapatılmış kapılar. Hangisinde cevap? Hangisi hayallerin gerçekleştiği o muhteşem dünyanın başlangıcı?

Yürüdükçe uzuyor o koridor. Geriye saramıyorsun. Yanlarında kapılar var ama kilitlerini kıramıyorsun. Belki de kilitleri kırması gereken biri var. Hangimiz? Herkes kırdı o kilitleri aslında o beyaz ışığa ulaşamadan ve başka bir diyara açılan beyaz ışığa gittiler benden habersiz…

Ne ben eskisi gibiyim ne de zaman eskisi gibi. Her nefeste değişiyorsak aynı olduğumuzu iddia etmek niye? Ben değişmedim sen değiştinler niye? Herkes değişiyor bir şekilde. Zamana atmayın sakın suçu belki de en masum aramızda odur. Sadece akıp gidiyor çünkü. Bir daha da aynı şekilde asla geri gelmiyor.

Zaman sadece görüntüyü değiştirir. Zaman değiştirmez bizi, zaman büyütmez bizi. Bizi büyüten şeyler, kaybettiklerimizdir aslında. Gözümüzün önünden yok olup giden yaşamlar, elimizden kayıp giden canlar… Her kaybedişle büyürüz biz, her kaybedişle değişir bir daha asla aynı olmayız. Olamayız. Bazen eskiye dair bir gölge geçer gözümüzün önünden, sadece bir yansıma. Belki de yanılsama.

O zor, bu zor… Nefes almak bile zor… Her şey zor… Ya susarak varım ya da yazarak. Aynı şey değil mi aslında ikisi de? Yazarken susuyorum, susarken yazıyorum.

Ömrümce kendimi iyi olacağına inandığım şeylerle kandırdım. Ömrümün geri kalanını da inandıklarımın bende açtığı yaraları unutmaya çalışarak harcayacağım. Bu kadarı fazla. Bana fazla. Çok bile dayandım. Benim ellerim küçük, saçım kısa, aklım da kısa, boyum da kısa. Mutluluklarım, heyecanlarım hatta huzurum bile kısa…

Yalanlar hep mutlu, tasasız, renkli. Doğru yerlerde evet ya da hayır deseydim, diyebilseydim hayallerim gerçekleşirdi belki... Güçlü görünen "hayır"larımız  ya da  aman mutlu olsun "evet"lerimiz yüzünden terk etti belki hayal gücümüz bizi. Kim bilir?